Uyuttuğum ne kadar düş varsa.
Ah, unutulduğumu geç anladım oysa.
Uyruğumdu madem gece ve şiir
Uyduruk cümleler değildi tercihim
Belki uydurduğum hikâyeler…
Sahi kaç yaşındaydım ben?
Üstelik bilemeyeceğim kadar kırık idi tekeri cihanın
Cahilce sevip ütülediğim düşler
Bir sekant farkı ile gerçek olan
Geçimsiz mizacımla çok da sevebildiğimin ta kendisi
Kadın erkek herkesi kendime yakın gördüğüme
Şahit idi Yaratan.

Şerh düştüm içimdeki düş bozgununda uyuyan çocuğa
Siması tanıdıktı sevginin
Sevilmeyi telaffuz etmesem de
Sevilmekti tek dileğim
Ve hala çocuğum dün gibi
Ya beş yaşındayım ya da elli
Altı üstü bir insan
İman gücüne sadık binlerce hicran
Hem hüzünlü kalbimi en çok seven
Vicdanıma da sadık söz birliği ettiğim Mevla’m.

Paçoz gölgelere de aldırmadan
Hep sevdim hem masum kalmak için direndim
Dediğimi de yaptım
Hem yalnız hem masum hem hazan hem bahar
Kış güneşinde açılıp saçılan deste deste güller
Oysaki ne açıldım ne de açık verdim
Ne kapalı bir kutuydum ne de isyan ettim
Varsa yoksa sevdiklerim
En başta Rabbim
Aşkla çıktığım yol ve yarıda kalan hikâyem
Hatta hikâyelerim…

Açtığım parantezlerden taşan binlerce firari kuş
Tuş olsam neydi hem huşu içinde sevdikten sonra
Nihayetinde sıra da kendime geldi mi…
Ah, gerisin geri kaçtığım kendim
Belki de aşka hicran yükleyen semai varlığım
Külüstür düşlerime hala inandığım kadar da
Kapının önüne bırakılmış bir mektup gibi
Kendim yazıp kendim söylediğim bir şarkı
Bir o kadar şiirler iken katık yaptığım
Ve vicdanım en rahat yastığım.

Yine de huzurum tam değil
Öykündüğümse düne kalan küçük çocuk
Hani tepişen yüreğimde
Hala top peşinde koşan bir soytarı
Gözlerimin rengine bulandı şiir
Üstüm başım sözcük
İmgelerle ip atladığım da tek gerçek
Ama en çok sevilmeyi sevdiğim
Sevdikçe sevesim gelen cihanda saklı son fosil
Oysaki daha beş yaşındayım
Belli elli
Belki onlarca asır aşırdığım tarih
Tekerrürlerden ibaret ah, bir hayat hikâyesi
İyi de ben daha yeni başladım…