Bir lanetse efkârı dünün
Hazin bir sonsa bu masalda yaşanan
Bir masal olduğum ne denli doğru ki?
Zaten nerem doğru be, azizim?
Eğri büğrü bir yükü bile düze çıkarmak iken amacım
Düz yolda düşen tek insan belki de benim.

Yüz görümüdür acılarım.
Ya yüz ölçümü ne ki ölümün?
Öykündüğüm bu ya da şu öykü
Bense yaşımla feragat ettim zamandan
Zamanın çok ötesinde bir şahinim belki
Ya da dünde kalan göçebe ruhum ve mavili kazağım
Ah, çok mu manidar buldunuz yüreğime geçirdiğimi?
Altı üstü kazak kolları sökük
Altı üstü masal başı kayıp
Altı üstü acı ve aşk
Adabıyla yaşayıp da sevdi mi insan.

Muhalif bir kuşum ben rüzgâra
Rüzgârsız akşamlarda nefesim kesilir benim
Aslında itiraf ediyorum ki;
Rüzgârın ta kendisiyim
Fazlasıyla dağınık ve savruk
Yeri göğe katmış metruk
Bir kuşum işte rüzgârla oynaşan kanatlarım
Lades dediğim her yatsı vakti
Lafügüzaf mı yoksa yüreğin bitimsiz hevesi, telaşı?

Hüznümle muhalif…
En çok coşkumla…
Sönmeyen bir yangından mustarip yiğit
Bir itfaiye eriyim belki
Her yangında galip
Gel gör ki sönmedi gitti yüreğin lavı
Susmak bilmedi laternanın çatlak sesi.

Haznemdeki hazine
Hazine sandığımda saklı sanmadığım ne ise
Sakarım ve telaşlı
Bir masalsa hayatın takılı radarı
Elbet, metruk evlerden firar etti hayallerim
Göçebe ruhumla ses etmeden sevip yazdığım
Okuyacağım bir martaval da değil asla içimdeki t/aşkın.

Sönmek bilmedi hem yüreğin bitimsiz maruzatı
Bir kelamsa arındığım
Bir kaderse sırtlandığım
İmha edemediğim bir bomba
Kendime kurulu alarmım
Alı al moru mor gölgelerden firarım
Alkışlayın beni uğurlarken son yolculuğuma
İlkini dahi tamamlayamadım ama
Sondan bir önceki durağım…

Elbet yazmadan duramadığım masallar
Aşkın alyuvarında gezinen özlem yüklü satırlar
Alnım ak ve konan o delişmen rüzgâr
Kovamadığım kadar kapıdan
Düşmedi gitti yakamdan firar
Ettiğim kadar mutluyum kendimden
Kendime yolculuksa inkâr edemediğim kadar
Mutluluğa kurulmuş sessiz bir alarm…