-Ben büyük şairim, yazdıklarımı görün,

Her gün döktürürüm, ürün üstüne ürün..

Şu gördüğünüz ben! Yazdığım her şey şiir.

Öksürsem aksırsam, onlar bile şiirdir.





Bu düşüncelerle daldım derin uykuya,

Başladı acaip kabus gibi bir ruya;

"Şiir Atölyesi" denen büyük bir bina,

Çok meşhur bir şair gösteriyormuş bana:



(((-Bina sahipleri "şiir" yazan şairler...

Buralarda pişer bize ait şiirler.

Şu matkaplar, vinçler ve iş makineleri,

Bunlarla aranır sözün hazineleri.

İşte kütüphane, kitaplarla yatarız,

Bunları bütün gün bir hap gibi yutarız.

Bu bölüm tamamen büyük labaratuvar,

Maddenin mananın sırrından örnekler var.

Şu oda tefekkür için daracık basık,

Teker teker burda sabah ederiz sık sık...

Şu gördüğün kağıt atıntıları çöpde,

Bir günde yırtmışız, yazıp beğenmeyip de.

Bunlar da kelime, sanmayasın taş kalıp,

Biz düzeltiyoruz ele murç çekiç alıp.

Gitmek gerekince aşk ile yananlara

Şu tülden geçilir, üstad ve ozanlara...

Kalemler burada, mürekkepleri sırdan,

Damla damla dolmuş geçmiş nice asırdan.

Şu fırınlar ekmek dolu sayısı kırktır,

Şair adayları yerler hep kıtır kıtır..)))

*-

Nedir bu gördüğüm? Bir kabus mu Allah’ım!

"Ben şairim" demek, işte benim günahım...

Almışım elime kağıt kalem ve sözlük,

Sanki şiir yazdım, kabul eder mi çöplük?.

.