bir perde açılır yüreğimde
seyre dalardı gözlerim
uzaktan uzağa şekiller çizer
sevdiğim imgelerle süslerdim yüzünü
içimdeki heyecanla hep sana gelmek
hep seni yazmak isterdim şiirlerimde

saklamazdım sevdiğimi hep söylerdim
seni sevmek, beş vakit ibadet gibiydi
bir an hatırımdan çıksan
kabahat işlemişçesine utanır, kızardım kendi kendime

bende hal böyleyken, bir inanmışlık sendromuymuş tüm görüntüler
nereden bilecektim perde kapanınca
kaybolacağını gizemlerin
ve biteceğini bir silüete duyulan özlemin

ah şu kurgulanmış meşguliyetler yokmu ve yoğun günler, canına ot tıkarlar tüm değerlerin ve birden bire artıverirler
oysa sevgiye zaman ayırmak
nefes almakla eşdeğer olmalıydı
yüreğinde sevgi büyütmeyenin ne kadar insan olduğu tartışılmalıydı

velhasıl
soruyordun ya ara sıra iyi misin diye
iyi olayım, olmayayım sana ne, sana ne
zor da olsa öğrendim
duygularımla baş etmenin yolunu
ve hayattayım, öyle ya da böyle
yaşayıp gidiyorum işte


27.10.2009-2021-haticeak