Dert küpünde oyun olmaz
Kulağında küpe yoksa
Günün ilk ışıklarının
Seher yeli delip geçer
Üşürsün...
Gün vurmamış hayal kuytularında

Altın bileziktir
Şıkır şıkır anılar
Kollarında uyutmaya kıyamadığın
Hafiflersin hatırladıkça
Rüzgar gibi geçen
O gençlik yıllarını

Ele ele tutuşur
Yürürken sonsuzluğa
Sensizlik...
Güle tapıp
Melhem olmaz
Ne ilk bakış
Ne o ilk yemin

Gururlanıp utanma
Ne benden
Nede o ilk sevdiklerinden
Yemişler tükenir gider
Düzenbazlık oyun olmazsa eğer

Marpucundan
Gümüş teller dökülür
Sazende kayıkların
Cilvenaz edalarla
Tatlı dil uşaklaşır
’Vallahi de..billahi de...’
En güzel yemindir
İnanırsan hesapsız..

Kapayınca gözlerini
Çocukluğunu resmediyorsa
Yüreğin sisler içinde
Büyümekten korkuyorsan daha fazla
Yani yaşlanmaktan bitevi

Açınca gözlerin
Ağlıyorsa her gerçeğe
Çaresiz bir kabulden
Zoraki yaşıyorsan olgunluğu
Yaşamış olmak için
Öylesine sıradan

Hiç kimse zorlayamaz
Kaç kendinden
Özgür olacaksan
Başka bedende

Sırala gerçekleri
Duysun
Kulağını güneşe ve yedi rengine
Tıkayanlar

Bu bir suç değil
Resim senin
Sen karar vereceksin
Boyaların ahengine

Kendini anlatmak
En güzel duygudur
Kendini tanımayanlara
Zevkine er ki
Gözlerinde yapılmadık
Çılgınlarını göresin insanların

Bilki
Bir gün dönecektir
Anlattığın her şey
Her bedende ve ruhta
Sıkılmazsın artık
Sen teorisyensin
Bu yaşamayan güruhta

Dağılmaksa kaderin
Dağılacaksın
Ve dağıldım diye bağıracaksın
Sonra korkup kendi sesinden
Beni yankılara çağıracaksın
Bilki.. ama bilki..
Sen nerdeysen
Ben ordayım
Her an...
Her yerde hazır...