dilimin tam ucunda
tüm nefret duyduklarıma isyanım
bu öyle bir duygu ki kussam kusamam
boşa kürek çekerim zira
huylu huyundan vaz geçmedikçe
bu çağın çok gerilerinde kaldım
vicdan ve acıma hislerimin deniz ötesi kabarmalarıyla

oysa ben her şeyi toz pembe görmekteydim
ve İnsanları kardeş bilmekteydim
nedense teşhiste de hep yanılıyorum
daha özüme bile çeki düzen verememişken
dil ucunu katlıyorum
maazallah bir kötü söz çıkmasın diye
çünkü ben bir insan evladıyım

oysa çürük bir taban üstündeyiz hepimiz
her an sallanan
neyine güveniyor ki sidikliğimiz
insan oğlu karga gibiymiş besler büyütürsün
uçmaya gelince ağzından lokmayı alışta kaçar
bizler bilemeyiz ki kalpteki duyguları
bukalemun gibi her ortama uyar

oysa ben bir çiçek gibi olmasını isterdim insanların
ortama huzur ve mutluluk içinde güzellik katan
veya bir orman
nefes aldıkça ruhu ve yürekleri oksijenle dolduran
inan
o içimdeydi nefretim şimdi dilimin ucunda
bir magma
çok akıcı ve yakıcı

ruhumun tüm azalarında geziniyor mazlumların eli
tutunacak bir yerleri bile kalmamış
şimdi mertlik önden değil sırttan vurmakmış
tahakkümü altında olmalıymış arkadaşlık ve dostluklar
çıkara meyilliymiş bu hayatın kaygan yokuşu
gücü yeten yetene
mafya olup da çıkmış tüm vicdanlar
veya etek altında yapılmalıymış tüm pazarlıklar

insan oğlu yabani bir hayvan gibi otuz iki dişiyle
insanların evleri de bir mağaraya benzemiş
hırıltı gürültü içinde
seslerin ayyuka dek göz kırpışlarıyla

birileri güzel bir şeyler yapsın ki
dilimin ucundaki yığıntıyı yutkunabileyim
bir kusarsam
insanlığın yedi ceddi bile nasipsiz kalmaz

ve tüm şikâyetçi insanlar gibi
hiç şüphesiz bende sırtımdan hançerleneceğim…


AZAP...(Kadri Atmaca) 06.07.2021