İnsan’ın

Baharı beklerken, ömrü kış olur,
Tutunacak dalı kalmaz insanın.
İhtiyarlık gelir, gençlik düş olur,
Hayal kapısında durur insanın.

Ah’ında gam yüklü, sözleri ağır,
Çıkmıyor avazım, bağır ha bağır.
Lâl olur diller, kulaklar sağır,
Yerden yere gururu vurur insanın.

Hüzün gizli şu sinenin içinde,
Sitem ağır olur her gün yükünde.
Gözyaşları coşar kanlar içinde,
Silerken bir anda kurur insanın.

Nice sevda yüklü, nice ırmaklar
Gönülden çıkar, gönüle damlar.
Son bulur ömür, günü tamamlar,
Havalanıp can kuşu uçar insanın.

Görür de görmez gerçeği gözü,
Garibi incitir, yıkar o acı sözü.
Ateş düşer cana, yakarken özü,
Teni yeniden hayat bulur insanın.

Her yara izinde saklı bir sitem,
Tutunur umuda, olsa da kerem.
Bir ömür susarak geçer elbet hem,
Kendini kendinden sorar insanın.

Tut elinden desem, tutacak kim var?
Yol yokuş, derman yok, bulutlar ağlar.
Bir gülüş özlersin yıllarca uzar,
Hasreti yürekte sarar insanın.

Yusuf şeker