İki kapılı han, girdim birinden,
Küçük adımlarla yollara düştüm,
Soğuk sular akar, koru derinden,
Hem çöl, hem dikenli bellere düştüm...

Bir bahar mevsimi açtı çiçekler,
Türlü makamlardan öttü böcekler,
Döndü etrafımda onca köçekler,
Ellerin sazında tellere düştüm.

Bazen çöle uğrar bazen çimene,
Bazen de şu gönül geçer dümene,
Rastlar muhabbetin bir hoş demine,
Çok şükür demeden küllere düştüm.

Seyahat etmeyen bulamaz yolu,
Dünya yaşamayan mevtalar dolu,
Küllere girmeyen bilemez gülü,
Küle girip çıktım güllere düştüm.

Güllere düşünce halimiz nice,
Gündüzümüz bile oluyor gece,
Meramıma yetmez kelime, hece,
Kasıp ta kavuran yellere düştüm.

Yellere düşünce savrulur yanım,
Sanki hararetten kaynıyor kanım,
Ha çıktı çıkacak zavallı canım,
Kirenden kuvvetli bellere düştüm.

Ozan Baki söyler kalben sözünü,
Yüce Mevla’m bilir ancak özünü,
Kader güldürecek elbet yüzünü,
Şimdi bilinmezden hallere düştüm.

11421 Mümin Üstün