Köhne evlər arası, xatirələrə daldım
Gezindiğim her yerin ağlattı izi meni
Təndir başı sohbetler, lavaş dadına qaldım
Anamın ay can diyen, ağlattı sözü meni

Qapı önünə sərər, palazını çulunu
Yeyin, doyun deyirdi, tüşünməzdi halını
Yuxumda gördüm gənə, üzündəki xalını
Axdı qara gileden, ağlattı gözü məni

Eyy Aralık, eyy ığdır, atamnan qalan yurdum
Oyandım seher baxdı, həsrəti yelə verdim
Yatammadım bu gece, naxırdan evvel durdum
Veran olup baxca, bağ ağlattı yazı meni

Nə bahardan iz qalıb, ne ev qalıb yıxılıb
Bəygus yurduna dönüp, elə bilki yaxılıp
Ele gelir adama, min yıl olup çıxılıp
Tökülüp dalda yarpax, ağlattı güzü meni

Gəzindim birer birər yaşadığım illəri
Ayağıma zül gəldi, gidəmmədim yolları
Tüşündüm canım anam, bizə açan qolları
Keçdi gözümnən dünən, ağlattı üzü məni.
H. Işık. 6/6/21