Tekrarın Tiryakisi Zaman

acıya sırtımızı verdiğimiz hayat, pamuk ipliğine bağlı lav yatak
acılar görücü, ölümler çekici, tüfengine sürülü hüzün obsesif
toprak su, göğün taraçasında zaman öğütücü, sığınak aralığı bak
gelimli gidimli dünyada her yeni çağ ayrı bir ontolojik ihtiyaç

dört başı mamur bir hakikat, büyük patlama, arenada kavuştak
başlangıç ve bir son mekan, kozmogoni zamanlardan kalan takvim
kamburlaşmış can yükü ağır, nefeslere meftun öğütçelen hayatta
fazla safdillik olmaz, oyalanıcılar bunlar, teatral bir oyun belki de

değirmende âbırevan, ahfigan, ahuferyat, göynü yaralayan feryat
kiminde bırakıp gitmek tasası, kiminde ortaklaşa sesli bir sancı
sırtta ateşten kamçılar, zor muhâl, zor yenilgiyi kabul etmeler
doğumlar hep bir tılsım, ölüm bir değirmen öğütgeç sonuçta

sadece bizim gördüğümüz, acıya sırtını veren melâl vakitler
nasıl olsa kara günler şafakla yenileyip bir erte yinelenecek
arkaik bir ayazma akışında gemiler daim devinimde olacak
devinim ayrı bir müvekkil sözü dinleyecek karar anı bu kadar

sonsuzluk iştiyakıyla, yokluğun haşyetiyle, dumura uğramaz zevat
katran karası, tûl-i emel, koah, üşüyen yara, ölüm avlağında ağlaş nefes
kim demiş suya ecel gelmez diye, her ölümlüyü dinlendiriyor işte hayat
at sırtından yükünü ölüm denen uykuda misal, gemilerini yürütüyor deniz

İlkay COŞKUN
05.06.2021

Kültür Çağlayanı Dergisi
sayı 76, Eylül Ekim 2022