Bahar gelmiş doğaya vakti günü yakışır,
İnsanlar her mevsimi kendi içinde yaşar.
Ağız, dilsiz konuşan gözsüz bile bakışır,
İnsanlar her mevsimi kendi içinde yaşar.

İki maskeli yüzler, uygun zamanı bekler,
İçte, kasırga kopar dışta, uysal bebekler,
Yarım ağız tebessüm uçuşur kelebekler,
İnsanlar her mevsimi kendi içinde yaşar.

Herkesin kendi yükü omuzladığı dağlar,
Gülücük dağıtanlar yalnız kalınca ağlar,
Bu yaşama insanı güzel umutlar bağlar,
İnsanlar her mevsimi kendi içinde yaşar.

Hayat tiyatrosunun herkes, mutlu yıldızı,
Kimi şen şakrak prens kimi hep peri kızı,
Kendi bilir, yada sır bir, kahkaha kaç sızı,
İnsanlar her mevsimi kendi içinde yaşar.

Kapanmaz yarasıyla ömür boyu dolaşır,
Hiç kimse deşmese de illa, bir anı kaşır,
Biraz kabuk bağlasa umuda kan bulaşır,
İnasanlar her mevsimi kendi içinde yaşar.

Özcan İŞLER