Sevdiğini kaybedince insan,
Her şeye gönüllü veda ediyor,
Boş veriyor…
Eskiden sadece dinlediği şarkıları,
Şimdi satır satır çok iyi anlıyor…
Yeni baştan bıkmadan tekrardan çalıyor…
Adeta yaprak döküyor.
Yıllar yılları kovalıyor,
Mevsimler mevsimleri…
Koca bir hüzün kalıyor avuçlarında.
Mevsimlerden üçü kayıp,
Kış mevsimi bana kalıyor …
Kırık dökük bir kalp,
Gözyaşı…
Bir de müebbet yalnızlığa mahkum bir hayat…
Hiç kimse sen olmuyor.
Unuturum deyip dirensen de,
Boş, nafile… unutamıyorsun !
Şu hayattan kimler gelip geçiyor,
Ürkek bir ceylan misali,
Her şeyden kaçıyorsun…
Kolay unuturum derken,
Kalbimde tek sancı sen kalıyorsun….
Hayalet misali bendesin,
Kırık dökük kalbimde yaşamaya çalışıyorsun….
Sanki firari gibi.
Ayrı ayrı şehirlerdeyiz,
Herkesler var,
Sen varsın,
Ben varım,
Ama biz yokuz….
İltica edemiyorum yüreğine,
Malum nedenden ….
Yeter ki canın sağ olsun,
İyi haberlerini uzaktan alayım da yeter.
Tüm güzel dileklerim, dualarım senin için….
Yanıma piri fani, zatı muhteremin biri yaklaşıyor;
Kulağıma eğilip, “Üzülme evlat, sil gözyaşını,
Kara gün kararıp kalmaz diyor“….
Yüreğime su serpip, teselli ediyor,
Bir nebze rahatlıyorum…

Orhan ŞENTÜRK