Eski ahşap yalının penceresi açıldı,
Bir çift yeşil, kor gözün hüznü ufka saçıldı.

Taş plâktan ruhu saran nağmeler dökülürken,
Yakıyordu anılar, eskiye götürürken...

Gönlünün sayfaları koparken yaprak yaprak,
İstanbul kokuyordu her taraf, çimen, toprak.

Anarken gençliğini, yandı gönül telleri,
Gülabdânlar tutardı, beyaz zambak elleri.

Merdivenden salınıp, uçar gibi inerdi,
Mor salkımlı bahçeye mis kokusu sinerdi.

Erenköy dile gelir, ağaçla konuşurdu,
O âhu gözler dalar, mehtapla sevişirdi.

Güzelliği İstanbul, ruhu İstanbul’a eş,
Görenin yüreğine doğardı sanki güneş.

O nârin bileğine, yosunlu taş basamak,
Mahcup bir edâ ile, bakardı hep kaçamak.

Denizin dalgaları, dalgalı saçlarında,
İstanbul yıldızları minik avuçlarında...

Eski ahşap yalının penceresi kapandı,
Bir çift yeşil göz yine, yine mâziyi andı.

Ruhların sanki yanıp, inliyordu nefesi,
Kubbelerden göklere yayıldı ezân sesi...

İstanbul yavaş yavaş bir tüle bürünüyor,
Ufuklar boydan boya İstanbul görünüyor...

Halenur Kor