19
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1367
Okunma
kaz çobanı gibiyim
yonuyor önümdekileri
ömrüm gibi herkes
kalmadı elimde
bir tek dal
omuzlarım eğri
dilim lal
salkım saçak
söğüt kollarım
bu cüce gölgede kim
soluklanacak
elsiz bir dilin ruhuyla
tutunup fincanlara
alaca kargalar gibi kanatlanarak
telveleri aşıp
bu sensiz yürek
hangi umuda
konacak
daha çok öter bu saksağan
vur belime kazmayı
ben esirim
herkes kaçak
köküne su koştuğum
söğütler kurumuş
kokan nefesimle
yeşerecek dağlar
hep üfleyeceğim ben
ses vermeyen düdükler
utanacak