MUAMMA
Senin adın yalnızlık
Benim hüzün…
Belki de bu yüzden yakınız birbirimize.
Ben yalnız kaldığımdan hüzünlü
Sen hüzünlendikçe yalnız…

Tebessümlerin emanetçisiyiz aslında ikimiz de
Gülüşlerimiz bir Çingene’nin kahkahasında kalmış
Firak talan etmiş, bizden biri oluvermiş
“Vuslat” deseler dilimiz de susar, kalemimiz de.

Sen, bende kendini gördün, kim bilir?
Ben…
Ben, sende belki de kaybettiğimi buldum.
Bir de kalktık birbirimizden dileniyoruz çareyi
Bir de baktık birbirimizle değişmişiz derdi Biz, birbirimize ne gerek:
Sen, “ben” desen yüreğini
Ben, “sen” desem hep gizemi…

Oysa biz böyle de yalnızız.
Karanlığın matruşkasında,
Sabırla aydınlığı aramışız.
Zor’a talip olmuşuz.
Fatih’in koca İstanbul’unda,
Çıkar mı bu yol,
İki acıdan bir mutluluğa?

Erhan GÖK
(Muamma şiir kitabımızdan)