Sonu hüsranla bitecek mutluluklara yelken açıyoruz
Umudun bizi ölüme götürdüğünü bile, bile
Umutsuz yaşamaktansa
Umuduyla ölmeli belki de insan

İmkânsızlık olsa da adın
Ufkumu açıyor senli düşler
Denizlere,
Dağlara,
Vadilere;
Uzaklara, çok uzaklara, özgürlüğe…

Sonra yüksek kayalarda
Kızıl gün batımında izliyorum seni
Sevda türkülerini dudak arasın da fısıldayıp
Kendimden bile saklayarak yaşamak seni

Ayna da ki suretim de sana gülmek
Bahtım ağlarken,
Sensizliğin gözlerine gülmek
Yalnızlık sızısı düşene kadar
Beni seyretmek senli düşler de

Kör bir cesaret düşerdi o an içime
Kör testere gibi, Kör bir makas, Kör umut
Savaştığım kavuşmalarımı baltalayan

Biran oluyor anlamsızlaşıyor her şey
Sende de soluyor mu sevgimiz
Şarkılar anlamsızlaşıyor mu gittikçe
Güneş farklılaşıyor mu?
Yıldızlar dökülüyor mu senin de umutlarından
Senin de takılıyor mu sevinçlerin rüzgâra
Kanıyor mu özgürlüğün dizleri.

Oysa Seni hep sevgilerin ölmediği diyarlarda bildim
Ne zaman sevmek istesem engellendim
Ne zaman gelmek istesem bir kavgada buldum kendimi
Kendim olma fırsatım olmadı başkaları olmaktan
Başkalarının istediği gibi gülmekten
Ya da gülmemekten
Oturmalarım da bile hep başkası vardı
Eteğine rüzgâr değse ayıplanan
Kader hiç bir zaman bizim olmadı
Başkalarının kaderin de olmaktan
Sus olmaktan
Uslan olmaktan
Ayıp olmaktan
Biz olamadık
Umut olmadı bize bu sevda
Erhan GÖK