Geçti gitti dünün, tatlı anları,
Mazilerin yâdı, izi kalmadı.
Tükendi sevdanın, heyecanları,
Güzellerin adı, nazı kalmadı.

Kapanmadı henüz, bak yaram sızlar,
Şimdiki sevenler, pek vefasızlar,
Tamam mı, devam mı, çok kararsızlar;
Has aşkların ahdi, sözü kalmadı.

Gül kokusu genze sızar dolardı,
Herkes fasıl için, hazır olurdu,
Dinleyince ruhlar, huzur bulurdu;
O meşklerin udu, sazı kalmadı.

Dizilerde mafya, saltanat, talan,
Üsküdar’ı geçer, atını alan,
Havadisler yanlı, manşetler yalan;
Okunacak sade, yazı kalmadı.

Ne Hatay neşeli, ne Konya, Hanya,
Bir virüs altında, ezildi bünye,
Huzuru mahşere, bırakan dünya;
Nice canlar yedi, hazzı kalmadı.

Selam veriyordu, daha dün sana,
Şeref katıyordu, sahi masana,
Hasret kaldı insan, dahi insana!
Bayramların tadı, tuzu kalmadı.

Göçtü buralardan, O da unuttu,
Yüreğimi biraz fazla kanattı,
Şekli, şemaliyle, eşsiz sanattı;
Mahallenin Dudu Kız’ı kalmadı.

Gelir diye baktı baktı del oldu,
Gözlerinden yaşlar aktı sel oldu,
İçten içe bağrı yaktı kül oldu;
Alaca’nın odu, közü kalmadı.

06.05.2021
Muhittin Alaca