Sen ey vefakâr, cefakâr; kudretli insan
Göğün kralları gibi açıktı kanatların
Dostlarına güven, düşmanına korku salan sen
Bir hoş seda esintisi bırakmakmış meğer
Bende kalan (g)özlemlerimden gerçeğin

Sevdiklerini an be an anan, üzerlerine titreyen sen
Yeni kalem tutan ozanın körpe coşkusuna
Karanfillerin tohumunu, yüreğine döken sen
Düşlerine sığdıramadığı uykularından uyandığında...
Yanında bulamadığı, tek dostu sen!

Çakmak, çakmaktı bakışların; madeni, tuncu eriten
Ezildikçe ezilen, örste çekiçle dövülen
Kara yazgısıymış kaderin, bana cilvesi
İnadına... Gül fidesi ellerinde dikenli yara
Yalçın kayaları tomurcuklandıran, umudu yeşerten
Sarsılmaz yüreğinmiş... Anladım ki çelikten.

Umursamaz o tavrın, sert rüzgârları aşındırır
Derin nehirleri kürür gömerdi.
Çatlardı da, yansıtmazdı hüznü aynalar ah...
An be an kanayan, anne yüreğimdenmiş sızı
Ey dostum... Asil yüreğinde oğul dağları barındıran sen.

Yolların kaygan, buzdan sisli dağlarmış.
Karanlık bulutlardan yağmış, köpürmüş sel
Çamurlu yollardan kayıp, sırrın izleği var
Kurumuş yaprakların, sayfasında hasretin.
Tek damlası karışmamış, kanlı yasına!
Çağlayan ıssız nehirlermiş yazgın.
Kudretli kederlerinden dökülen,
Hislerinin ruhu... şiirlerine ozanın.


Nice tufanları savuşturmuş
Bir asırlık koca çınarı andıran sen!
Çöl topraklarının umudu, loş gölgesiydin
Cazibesine kapılmadı, olmadı cennet düşlerin.
Tanrı şahidim olsun ki… Korkusuzdu ölümün.
Azrail’i dahi şaşırtan, ayakta karşılayandın sen!

İlhamı bol, ihsanı cömert Ey yüce Rabbim!
İlhamlarındandır ozanca, yazdıklarım sen.
Tüm fani geçmişlerimin ruhlarını şad, mekanların cennet eyle...
Gelip geçici bu dünyanda; âcizane kulunun senden dileğidir esirgeme.
Adaletini vicdanımdan, tatlı ilhamlarını kalemimden eksik etmeyesin sen.