Geliyor üstüme deli dalgalar gibi
Sessizliğimle yüreğimde
Bastırdığım dilsiz kal dediklerim
Yeter dercesine hırpalıyor
Baştan aşağı yaşayan bu bedenimi

Çatlar demirden çelikten olsa da
Sabır denen yutkunan her seferinde
Geçer gider demesinden bıkar oda
Günü geldiğinde dayanmaz
Patlar aniden bir yanardağ gibi

Aslım insan yolum akıl fikir
Yetmez bazen yaşadıklarıma
Düştükçe cevapsız soruların peşine
Sessizliğe bürünür yorulduğunda
Seslenir dökül der kalem ile kağıda

Gece gibi tenha arkadaşım rüzgar
Ya çarpar yüzüme ya da
Araladığım perdenin ardında
Vurur cama his ederim
Derinden o soğuk dokunuşunu

Söylenecek söz çok
Düğümlendi çoğu boğazımda
Gelmiyor dile yarım nefes alır gibiyim
Yazarken çizerken arzu halimi anlatırken
Tükenmiş güç kalem tutan elden

Böyle geldim bu yaşa
Gider mi böyle oda cevapsız
Sürüklüyor geçip duran
Birbirini kovalayan yarınlarla
Umudum var olan zamanın içinde belki diye