Öfke

- ve ben karıncayı incitmekten korkarım
önüme bakmadan ayağımı atmam
bir kuş uçmasın patırtımdan
yaprak düşmesin hışırtımdan
insan ürkmesin ayak sesimden

gündüzse güneş vursun başıma
göğe bakan gibi boynumu bükeyim
gölgelere sığınmam ışığından
göğsümü açarım işlesin bedenime
ondaki hikmetle halleşirim

geceyse sevdalar çöker üstüme
bir hoş mayhoş dalarım gökyüzüne
ayın yürüyüşünü izlerim kırpmadan
etrafında yıldızlara dalarım seyre
romantizminde demlenirim

severim şu sırlı gizemli alemi
yaşamak bir sevdadır alasından
sevme kutsallığında bulurum kendimi
ne çok sevmiş rabbim ne çok bağışlamış
dağı denizi ovayı bin bir çeşit nimetiyle

düzene dünyaya kahrederim
ağlayan çocuklar dökülür gözümden
ölen kadınlar dizilir güzergahıma
yoksul insanlar dökülür yollarıma
kar topu gibi yuvarlanır büyürüm

ben olurum yüz ben bin ben
benliğimden çıkar fışkırırım
sallanırım damarlarım çatlar
aklım beynim şuursuzlaşırım
sığamam yeryüzüne sığamam

yanar dağlar gibi patalarım
kusarım yeşil ateşten lavları
kuruturum aktıkça sağı solu
ne dost kalır ne seven sevgili
içimi kaplar kemirir bir öfke

İsyanım insanlığımı yok eder

Ahmet Coşkun