Gün sonunda kapanıyorsan evine
Ve onun gözlerinde
Ağlarken buluyorsan kendini
Gün sonunda kapatıyorsan pencereyi de
Az ürperti girdiyse içine
Üşüyorken buluyorsan kendini
Ağladığın gözyaşların değişmiyorsa
Kişiliğin ile kişiliği
Sanma sevmek sana yakın baharlarda
Tutsaklık
Kimse etmiyorsa onun gibi
Kalbinde ruhsatlık
Vermiyorsa kalbine
Kalbine kimse yetkiyi
İşte bundandır
Kapanmaların evlere
İşte bundandır
Susmaların seslere
Sen odanda bir beşik kadar hüzünlü
Neyin beklediğini bilmeden vizelerle gümrüklü
Saklıyorsan kendini
Hiçbir şeyi bu kadar korumadığın kadar bile
Vay be!
Böyle büyük bir sevda olur mu derlercesine
Ağız dolusu seni seviyorum diyemeden
Seni özlüyorum diyorsun
Şimdi
Düşün ve kendine gel
Çünkü sen ondan vazgeçtiğin gün
Aslında kendini sildin
Ve hiçbir silgi unutma ki
Bir daha kalem etmeyecekti
Günün sonunda sen bitecekti
Sizler kalacaktı
Gün son’u
Seni unutmaya o alışmışken
Sen onu unutamayanlar da
Nöbetçi çizelgesi
Hep üstü çizilecekti
Gün son’u
Senin gibilerinin..