Bir akşamüzeri çöktü tüm kasvetiyle şehrin üzerine kara bulutlar
Hava birden kararmaya başladı, söndü ışıklar
Birine kızmışlardı sanki yada canları sıkılmış
Bir anda gök gürüldedi yer yerinden yarıldı
Dışarıdaki herkes çil yavrusu gibi kaçışmaya başladılar
Artık bulutlar tüm öfkesini toprağa rahmet olarak yağıyordu
Arada Şimşekler çakıyor, gök gürüldüyordu
Dışarıda olanın vay haline sırılsıklam olana dek ıslanacak
İçeride olanın keyfine diyecek yok
Kahvesini alıp yağmuru cam kenarında seyredecek
Nihayet sona erecek yağmur, bulutların öfkesi dinecek
Sonra sırılsıklam ıslananlar hasta olmaya başlayacak
Cam kenarındakiler ise camlarını açıp
Yağmur sonrasında o havaya yayılan
Toprağın kokusunu çekecek ciğerlerine
Birisi zatürre olurken birisi oksijen depolayacak
Öfkenin sonunda bulutlardan arda gökkuşağı kalacak
Yedi renk birbiriyle yarışacak en parlak ben olayım diye
İşte ıslanan da camın arkasındakilerde
Tek bir şeye odaklanacak o sıra
Gökkuşağının büyülü renklerini seyredecekler
Mutlu olacaklar hem de çok
Bulutları bir daha kızdırmayacaklar.

Ahmet YOLDAŞ İZMİR 12.04.2021