Şu senin küçük oğlun, bu akşam iş çıkışı.
Gel yanıma otur da, neler etmiş bil emmi.
Şaka olsun diyerek, göz kapalı bakışı.
Sağı solu görmeden, bir yol tutmuş bil emmi.

Ebe olmuş kendince, kurallara uymamış.
Ne kırmızı ne sarı rengi renkten saymamış.
Sona gelen yolundan, geri dönüp caymamış.
Dinlememiş kimseyi, uçup gitmiş bil emmi.

Yazılan kara yazı, kim okuyup kim bilsin.
Evvelden bilinmez ki, zamanı geri alsın.
Ne kadar ağlasan da, ne mümkün geri gelsin.
Oğlun bir otobüse, kafa atmış bil emmi.

Bilmez miyim zerrece yaşamadı düşünü.
Selamete dönmedi, zora soktu başını.
Anam anam diyerek, bu garip gardaşını
Yalnız koyup ruhunu, sona satmış bil emmi.

Hangi baba katlanır, bu cefaya bu derde.
Kim üzülüp ağlamaz, oğlun gibi bir mert ’e
Kılavuzu bir melek, gideceği o yerde.
Birisi’ nden şerbetli ecel tatmış bil emmi.



zekeriiya duman