Kalabalıkları sevmem, köşede bir yer yeter bana
Kahvemi orta şekerli isterim
Gözlerimin dalıp gidişinden anlarsınız zaten
Ben kendi kalbinin içinde kaybolan bir adamım

Beni bir de kırlarda avare yürürken görün
Başımın üstünde kuş sürüleriyle giderim
Kurduğum bütün düşlerimde onlara da yuva kurarım
Ben kendi kalbinin içinde kaybolan bir adamım

Bir yabancıyım, dünyanın bütün gerçeklerine yabancı
Bulutlarda yürürken denizlerde uçarım
Birileri halime bakıp, delirmiş bu derlerse gülerim
Ben kendi kalbinin içinde kaybolan bir adamım

Karıncayı ezmeyen adam günümün kahramanı olur
Ben onun vicdanını giyinir ve gururlanırım
Çiçek koparanlar adına, bahçelerden özür dilerim
Ben kendi kalbinin içinde kaybolan bir adamım

Bir yabancıyım, güzel nasihatlar verecek dili konuşamayan
Bir yabancıyım, dinlermiş gibi yapıp geçiştirmenin mahallesini tanımayan
Kalabalık bilgelik her yerde var, sessiz alimlerin sokağı nerede?
Ben kendi kalbinin içinde kaybolan bir adamım

Akşamüstü kederini yüzlerinde taşıyan insanlar çok
Şafak vaktinde, kaldırımdaki bir çeyrek simit için ağlayacak kadar kederlenen az
Sana farz olanı bilmem, senin bilmediğin bana farz
Ben kendi kalbinin içinde kaybolan bir adamım

Hayatın senden aldığından fazlasını insanlar alır
Kin taşıyana ruhsat gerekmiyor
Namluya kurşun sürer gibi konuşanlardan uzaklaş
Cahil sadece kendisini vurmaz
Ben kendi kalbinin içinde kaybolan bir adamım

Kalabalıkları sevmem, köşede bir yer yeter bana
Kahvemi orta şekerli isterim
Gözlerimin dalıp gidişinden anlarsınız zaten
Ben kendi kalbinin içinde kaybolan bir adamım