İSTANBUL
sen bu kadar yalnız ve özlemsiz D,eyildin.
milyon insan ve caddelerin yanlızlık kokuyor. .
sen bu kadar zalim D,eyildin
başları okşanmamış erkek çocukların var.
sen bu kadar sahipsiz D,eyildin
saçları örülmemiş kız çocukların var.
gözlerine bakılmamış kadınların uzaklardaki evi . sen bu kadar kimsesiz D,eyildin
Şiir söylemeyen ,türkü dinlemeyen mahalle
çoğaldı ve Doğurdu.
sen bu kadar hasretsiz, şuursuz değildin.
İçinde milyonlarca insan yaşarken çocukların kimsesiz bırakıldı.
Üstelik sokakların çocuk doğurmuyor.
Dinleri ,dilleri ,gözleri birbirine benzeyen çamur yüzlü insanların vardı..
oysa şu an tamamı boyalı .
kimse kimseye benzemiyor .
Sessizliğin sukutun gürültü ile tüketiyorlar.
Trafik çok kalabalık, yüreğimi sıkıştırmakta.
Enbiya sözleri ruha ulaşamıyor.
hiç bu kadar sinirsiz ruhsuz kalmadın sen İstanbul.
Mezarların tükeniyor
hasretin tükeniyor
türkülerin tükeniyor
Anelerin tükeniyor
çocukların tükeniyor
insanın tükeniyor
şiirlerin tükeniyor
Kitapların tükeniyor.
mabetlerin tükeniyor
çeşmelerin tükeniyor.
İstanbul dağlarına, yolarına, yüreğine
Yerin altına ve üstüne
Birinci Sınıf beton çekilmiş
Birinci sınıf suların tükeniyor.
Birinci sınıf Çiğerlerin tükeniyor. .
Birinci sınıf Nefes alamıyorsun .
Birinci sınıf İşin bitiyor.
Ve sen Galiba
Birinci sınıf ölüyorsun İstanbul.