Henüz alışmadım beton dünyaya
Arıyı, peteği, balı özledim
Bazen traktörle bazense yaya
Yaylaya gittiğim yolu özledim

Ala şafak oba olur ayakta
Bazlama pişirir ninem ocakta
Kimi çayırlarda kimi koyakta
Çobanın güttüğü malı özledim

Yahyalı dağları ardıçla meşe
Çocuklukta kaldı doyulmaz neşe
Oynadık sokakta kardeş kardeşe
Yemyeşil çağlayı, dalı özledim

Topraktır çiftçinin derdi dermanı
Ya nasip diyerek vurur tırpanı
Dedemin sabırla rızık zamanı
Harman savurduğu yeli özledim

Geniş düzlüklerin yeşil özünde
Kara demlik tüter tezek közünde
Anamın şükürle suyun gözünde
Sofraya serdiği çulu özledim

Sessizce kar yağar bizim vâdiye
Mevla’dan bizlere beyaz hediye
Çocuklar kayıp da düşmesin diye
Buza döktükleri külü özledim

Tertemiz sayfaya yazarlar yazı
Bazen sevinç taşır bazen de sızı
Postacıyı bekler erkeği kızı
Zarfın üstündeki pulu özledim

Nice sırlar dolu aşk bâdesinde
Yurdun destan dolu her beldesinde
Uzun kış gecesi köy kahvesinde
Ozanın vurduğu teli özledim

Sevgiyle sabırla ilmeği atan
Hânelerimize bereket katan
Evladı gönlünde şefkatle tutan
Kınalı, nasırlı eli özledim

Ustalar evleri kerpiçle örer
Sabreden yürekler murada erer
Ocağa gelenler edeple girer
Tahta kapıdaki dili özledim

Köyü, kültürünü unutma aman
Vatan sevgisinin kaynağı iman
Fani saltanata erdiği zaman
Özünden kopmayan kulu özledim