Neden böyle diye etme şikayet,
Olması gereken oluyor kızım.
İnsan kaderini severse şayet,
İçi hep huzurla doluyor kızım.

Kalıcı değildir dert, keder, çile,
Bekle kurtuluşu tevekkül ile,
Kışa rağmen açan kardelen bile,
Zamanı gelince soluyor kızım.

Her dert bir zerredir, insan büyüteç...
Bil ki büyüttükçe uzar her süreç,
Abartma derdini, eyvallah de, geç;
Bugün veren yarın alıyor kızım.

Amenna, nefsin var, diyemem sök, at!
Doğrusu ya sabır, ya mutabakat...
Sonu yok savaşın, var derdim fakat,
Geride çok ceset kalıyor kızım.

Mutmain etmiyor mal, rütbe, para,
Aksine her biri ayrı bir yara...
Sen, kendi şifanı kendinde ara,
İnan, arayanlar buluyor kızım.

Ânı yaşa, dünün tutma yasını,
Rağmen sev, rağmen yap, geç amasını,
Eğer öğrenirsen yaşamasını,
Kader yoklukta da gülüyor kızım.

Eyvallah, ilk başta kâr etmez çaban,
Kabarır zihninde katil bir çıban,
Ancak yaşayınca anlarsın, baban,
Günde yirmi dört kez ölüyor kızım.