bunca eziyet neydi be gülüm niyeydi kimeydi
diretilenler diz boyu aşmışken bazen boyumu
nasıl olurduda kendimi bana boğduran ellerimdi
yüreğimdi dillerimdi söylediğim ,
tepemde taşıdığım kıyamadığım onurumdu
tek tek tırnak uçlarında varettim kendimi
sence benim sevdan bırakıp gideceğin kadar çocuk mu
aldığım gümlerimin tek güzeli tek sahibi
bana bu acıları senin sevgin mi doğurdu
yıkadım incitmeden usulca düşüncelerimde
hayatın bize sunduğu belki bir oyundu
sahnesinde yürekler sahnesinde eller birleşti
ve bakışların nasıl da yoğundu
kibriti çakacak yanacak yakacak kendini
bu aşk bırakıp gidecek miydi bu olur muydu?
sevdası bedenimde güzelliği dilimde her daim sevgili
varlığın anlarımı yokluğunu da yaşatarak coşturdu
belki gelenler senin belki ikimizin günleri
acıttı beni kaynattı ve soğuttu
hislerim uzaktan bakıyor bana sanki
ulaşamadığım yerlerden hemde camları da öylesine ki buğulu....
ulaşmak isteyip de bırakmak istemeyip de geçiyorum ben seni
geçemeyen bu gönül söyledikleri de sadece doğru...
hep doğru ....her zaman doğru......
ESRA BOYOĞLU