Yirmi altı Şubat’ta kar üstüne kan yağdı
Göklerden yağmur değil, civan yağdı, can yağdı

Vahşice katledildi yaşlılar ve bebeler…
Karınları deşilmiş melek yüzlü gebeler…

Ana, evlât uğurlar karanlığın koynuna
Düşlerinde sarılır civanının boynuna

Hocalı kan ağlarken battı bahtın güneşi
Gözlerden süzülen yaş, söndürmez bu ateşi

Küfür tek millet olmuş; salya, sümük ve nefret…
Kocamış, yaşlı dünya görmedi böyle vahşet

Kızıl kana boyandı Azerbaycan toprağı
Düşürdü kahpe rüzgâr çınardaki yaprağı

Hocalı soykırımı, tarihin yüzkarası
Karanlığa gömüldü arzla arşın arası

Acı dolu bir çığlık böler kara geceyi
Sözlerin yangınında sıtma tutar heceyi

Gül bahçesi tarumar, karanfil boyun büktü
Gönül coğrafyamıza hüzün ve kahır çöktü

Ak kar’ı kefen diye giydi körpe civanlar
Seyretti vantalistler, sonsuza koştu canlar

Gecenin ayazında buz tuttu karanfiller
Kanaryanın boynuna kement attı gafiller

Hocalı yüreklerde kanayan bir yaradır
Kıştır bütün mevsimler, bütün renkler karadır

Karadır Karabağ’ın yürek burkan kaderi
On yıllardır yaşarız acıyı ve kederi

Hocalı’yı yâd eder, yaşın yaşın ağlarız
Şehitlere yas tutar, yürekleri dağlarız

Ölüm bahar ülkesi, bir ölür bin doğarız
Gözü dönmüş zalimi, kanımızda boğarız

Ufuktan pus dağılıp akan kan durulacak! ...
Ermeni’nin dölüne bu hesap sorulacak! ...

M. NİHAT MALKOÇ

Yayınlandığı Yer: Genç Sanat Dergisi / Şubat 2021 /37. Sayı)