’ Varsın seni ömrünce azabın kolu sarsın
Şâir! Sen üzüldükçe ve öldükçe yaşarsın! ’ Faruk Nafiz Çamlıbel
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::.

Ayrılık, hicran, gurbet... Hepsini şair yaşar
Bazen dolar da yürek, dertler kabarır coşar.
Hele, bir de sevdaya hasret de eklenmişse
Sığmaz olur yüreğe, duygu, şiire taşar.

Ne lâl olmuş peymâne, ne Hayyam’ın şarâbı,
’Vuslat’, şairin yalnız şiirdeki serâbı.
Yazmakla hafiflemez şairin izdırâbı,
Dertler yürekte kordur, şiir, külünü deşer.

Şair, ağır işçidir, iğneyle kuyu kazar.
Bazen bülbül-ü şeydâ, bazen bilgece yazar,
Yazdıkça gerçek sırra yaklaşır azar azar,
Şair, bolca acıyla, kalem yazdıkça pişer.

Şiir, sevgi diliyle hoşgörüye dâvettir.
Yaratılmış her şeyi sevmek bir ibâdettir,
Şair yüreği, bütün sevgilere mâbettir.
Şairin yüreğine sığar bütün bir beşer...

Kimi, okur, şiirden sadece bir söz seçer,
Kimi, tadar sevdayı, yudum yudum aşk içer.
Kimi, görmez yangını, şöyle bir bakıp geçer,
Herkes bir ateş alır, yanmak şaire düşer.

Ünal Beşkese
:::::::::::::::::::::::::::::.......
Şeyda...: aşk çılgını