Azılı ölümler kaynatıyor kanımı
Öldü mü geç ölmek lazım
Öyle değil mi

Ben
Dünyaya alışamamış yalnız bir adamım
Beni bırakın
Tek başıma yaşadım
Bırakmadılar bende aşk, bende gül
Bende özlem
Yaşamaktan arta kalan benim
Benim için ürkünç bir şey değildi ölüm

Hıncım
Beni eskisi kadar güzel bulamayacak
Sindiremeyecek beni insanlar
Yetim hakkı kul hakkıyla beslenenler
Çakalların sofrasında ben
Kursağınızda kalan lokmayım

Ölürsem şair ölürüm
Beni ne geceler ne de çeteler korkutur
Benim ayaklarımdı gümrah olan
Geceye ve soğuğa damgasını vuran

Şehrin insanlarına gülünç gelen de bendim
Korku salan da
Gölgem acılarıma hayranlık duyardı
Adımlarım garip bir hazla toprağa basardı
Bir türküyü terennüm eder gibi
Şairdim
Ölüm için ihtiraslarla seçilmişti acılı gövdem
İçimde çılgınlık, yasaklar, sürgünler
Eski dostlar
Bıçaklar
Yarasalar
Üzünçler ve aşklar

Kızlar bana ölümle gelirdi
Adına dua edileceklerin arasında
Adına şiirler yazdığım kızlar beni mahvetti
Bir güzele tükendi gençliğim
Sırtımda bir damla acı yok ki akmasın

Dünya
Var mı benden daha fazla
Yaşamaktan yorulan
Benim öldüğüm dizelerde
Aşk şiirleri ne kadar gösterişli

Oysa bendim aşkın döl tutan hali
O acı ki, meşhur aşk acısı
Bendedir sizde ki acının özü, mayası
Ezbere bildiğiniz şiir benim

Ben ki
Yaşadıklarımı belgeleyen suçlara, günahlara
Kanlara
Acılara direnç gösteren bir yürek ile meşhurum
Korku yanımda titrek bir ceylan gibi dururdu
Çünkü
Benim ellerim soğuk havalarla yoğrulurdu
Dağlardan gelirdi yalnızlığım
Çetin rüzgarlar ile akrandı yüzüm
Geceleyin acılar akardı gövdemde
Bir oluk gibi
Yüzümde kapılar kapanırdı
Gündüzleri ise yumruk gibi olurdum
Merdi yüreğinden
Nâmerdi gözünden tanırdım
Aşksa
Kadınların sahiden kadın olduğuna
Adamların da bileğinin olduğuna inanmıyorum artık

Ölmeden bir gün önce anladım
Yaşamak benim harcım değilmiş

Ömer Altıntaş