//
.
.
.

“kendimi gören var mı”

,

insan,
usundaki
kapitalist kafası,
metası, deltası gereği
metabolizmasındaki tüm ayarsız
denklemlerde en çok ta kendine bilinmeyendir

sen,
ben, o,
şu, bu fark etmez
bulutta biziz, musonda
her yağmur önce kendine ağlar
dağlar, dağları yankısından puslu bir kar, boran

dost
değildir,
değildir dost ayna
ikinci el bir yalnızlıktır duvarında
baktığında göremiyorsan kendini somurtma
suçu da onda arama yalnızlıktır, yalnızlık sana dünya

feri,
rimeli
akmış köşe başı
aşkları gibi fahişe değildir yalnızlık
çat kapı bitiverir kapında penceresiz kalırsın
uykusuz yatılı masal gibi bitiriverir seni başucunda

sus
olsa da
yalnızlık suskunluğuna
merhem olmasa da yoksulluğuna
çivisi çıkmış bu dünyada dosttur karanlık kadar insana
sığlığına azken, derinliğine bir o kadar çoktur tıpkı Tanrı gibi…

,

“peki gölgemi gören var mı”

.
.
.
//


ilhanaşıcışubatikibinyirmibir