Şu karşı tepede yalnız bir mezar
Altında yılların hatırası var
doksan yıllık çile dolu bir ömür
Altında çilekeş bir kadın yatar

Çilekeş bir ömür, yorgun bir mazi
Gündüzleri gebe soğuk geceye
Sefalet yetimler girmiş iç içe
Şu karşı tepede bir garip mezar

Belki de on dokuz yirmi yaşında
olur o yaşlarda derde aşina
Ablasının hakka yolculuğunda
Dört öksüzü bulur yanı başında.

Ablası nihayet hakka yürürken
Son defa gözünü gözüne diker
En küçük kundakta işaret eder
Çocukları ona emanet eder

Bir yanda dört öksüz bir yanda hayat
Olmuyor bir türlü vicdanda rahat
Evlenir yüklenir ağır bir yükü
Öksüzlere şefkat merhamet yüklü

Kader bu değişmez kulun çilesi
Şiddetlidir Çanakkale mahşeri
O mahşer yerine gönderir eri
Erde emaneti sırtına yükler

Bekler er gelecek diye yolunu
Geçer aylar yıllar biter umudu
Aradan çok uzun geçmiş seneler
Nihayet büyümüş dünkü öksüzler

Öksüzleri bir bir evlendirerek
Sevindirir tektek için çekerek
Tam biraz cık nefes alayım derken
Arifi yolcudur Ahrete erken.

Çile yazıldıysa doğmadan önce
Her biri sırası gelir gelince
Er acısı derken evlat acısı
Yüreğine oturur yetim sancısı

Nihayet Ariften kalır dört yetim
Felek yüklemiştir sırtına yükün
Onları büyüterek nitekim
Göçer ahirete çilekeş kadın

Şöyle ifade var mezar taşında
Yetimlere merhamet edene
Allah merhamet eder
Nur içinde yat yeleğin Haçça