cinayete kurban gidiyor
yaşama sevinci ihtimallerimiz
zaaflarımıza silahlar çekiliyor
sokak boşalıyor boş kovanlar sahipsiz

yeteneksiz ve paslı bir kılıç kınında kayıp
ne ar dinliyor kara düşmüş yürek ne ayıp

söz bildik biz şiiri sözümüz üryan gerçek

ne yazık ki mutluluğu süslemiş yalanları
sağır sultan bile duymuştu bu olanları
bekçiye geceler senin demişler
korona kaç
polis yakala…

yalaka
düzenin elçileri

karartma günleri tetikçileri
aklanıyor ayakların kirli izleri
iki cihanda kurtaramaz bizleri

ve nasır tutmuş ellerimizin hatırına
aydınlık günlerimizi kanatmalarına inat

düş alır düş satarız bezirgan çarşısında
hayal kahvesinde zarlar düşeş
yaşamın gerçek hikâyesinde
hep yekine yekine
geçecek hayat

çay
ayak üstü içilecek

düşünce gelecek
yürek çile çekecek
aklın sınırına zincirlenecek

ana
yasada
sultan kasada
yasaklar bitmeyecek
bu suskunluğu kimseler söylemeyecek

bi okuyan bilecek şiiri belki bi de üryan gerçek...