Peygamber Efendimiz bir gün Şeybe kapısından girerek sahabilerin yanına gelmiş ve onları güler vaziyette görünce:
“Nasıl olur da böyle gülersiniz? Benim bildiğimi bilseydiniz, az güler, çok ağlardınız” buyurmuştu.
Sonra, Peygamber Efendimiz oradan ayrıldı. Sahabiler de, bu nebevî ikaz karşısında, derin bir hüzne garkoldular.
Çok geçmeden, karşılarında yine Peygamber Efendimizi gördüler.
Resûlullah’ı bu kadar çabuk geriye, yanımıza döndüren şey nedir?” diye meraka da düştüler.
Efendimiz, gecikmeden, onlara şu açıklamayı yaptı:

“Şimdi Cebrail bana geldi ve Allahu Teâlâ’nın ‘Kullarıma haber ver; şüphe yok ki, Ben affı ve merhameti bol bir ilahım’ buyruğunu getirdi.”

Açıkçası, mü’minleri tevbe ve istiğfara davet eden bu ümit âyeti, çok bilinen bu nebevî ikazın ardından inmişti...

HZ. ALİ ( r.a.) SÖZLERİ

Ölüm senin peşindeyken sen neyin peşindesin ey insan. Hz. Ali

Kötü olma üzülürsün, çokta iyi olma ezilirsin. Hz. Ali
Cimrilik bütün kötü ahlakı kendinde toplar. Hz. Ali
Birinin suçunu affedip bağışladıktan sonra pişman olma. Cezalandırdığın zaman da sevinme. Hz. Ali
Allah seni özgür yaratmışken başkasının kölesi olma. Hz. Ali
Biri sana sırtını çevirirse üzülme, böylece dostunla düşmanını ayırt etmiş olursun.
Hz. Ali
Müminin tebessümü yüzünde, hüznü ise kalbindedir. Hz. Ali
Hiçbir insan, ister şaka olsun, ister ciddi, yalan konuşmayı terketmedikçe imanın tadını alamaz. Hz. Ali
Haksızlık karşısında eğilmeyiniz. Çünkü hakkınızla beraber şerefinizi de kaybedersiniz. Hz. Ali
Hiçbir zaman cahil bir insanla tartışmayı kazanamadım. Hz. Ali