Sen, seni; eşyayı, maddeyi ve mânâyı, mahlûkatı ve seni Yaratan’ı.. bilir misin? Peki; ya, kendini bilir misin? Ya sen, kimsin!?
Ve dahi, sen nesin?!.. Kendini, bazen teraziye koyup tartarsın da; nefsini de biraz olsun, hiç teraziye koyup tartar mısın?
Biraz kendini “ölçüp biçer” ve BİRAZ DA; KENDİNE GELİR VE KENDİNE YÖNELİR MİSİN?.. SÖYLE, SEN KİMSİN?!..

Y Â S İ N!.. (EY, İNSAN!..)

ŞİİR NO: 06 21-EKİM-2008

Sen; “ne, ’ATOM’.. ne, ’GÜNEŞ’sin,”
Fakat; “bir ’HİÇ’ de, değilsin...”
İkisinin ortasında,
Denge sağlayan, “MİHENK’sin...”

Kâinat, “durur emrinde,”
Yaratılanlar, fevkinde;
Mahlûkat, hep hizmetinde,
Çünkü; “sen, bir ’HALİFE’sin!..”

Yerine getirsen, farzı,
Bırakmasan, hiç niyazı;
Bir emrin, titretir ’ARZ’ı,
Sen, “ASIL’ın, VEKİLİ’sin!..”

Göklerin armonisi’ne,
Alemler, senfonisine;
Işıktaki, yedi renge,
Yaratılana, “ŞAHİT’sin...”

GÖZ’ü, sema’ya açanlar,
Gönülden, ’BİR’e varanlar;
Şeytan’dan, uzak duranlar,
O; “BİR!’ ile, bir’lenirsin...”

’SEN, ’sayısız çok beden’sin,
Tüm yaratılana, denk’sin;
Sen. Küçük bir ’MUHAMMET’sin,
“RASÛLULLAH’a, ÜMMET’sin...”

Mürsel, der ki; aç, gözünü,
Dinle, “KUR’ÂN’nın sözünü;”
’NUR’ ile yıka, yüzünü,
SEN!.. “Kâinat’a, bedelsin...”
[email protected]
22-04-2008 Saat 18:30 Konak- İZMİR.