Bir dizgiydim belki de sözcüklerden ibaret
Bir de dizginlerimi eline alan hangi münafık gölgeydi ki?
Sessizlik iken vuku bulan
Saydam yüreğimde kayan üç beş hece
Dikizlediğim içimi gel gör ki;
Dış sesin baskısıyla bir ömür susmaya mahkûm edildiğim.

Israrla susan ben
Seslere renk veren bir gizem.
Rengi olmayan bir yangın
Elzem olan ben değildim hem.
Endamlı bir hayal gücü
Ve kapaklandığım yerin şekli çıkmışken
Yüzüme:
Yüz bulamadığım ne çok insan
Ama benim sadece bir yüzüm vardı
Bir de içinde yüzdüğüm umman
Elbet aşkın şeceresi idi kimi isyan
Bense neye özlem duyduğumu bilmezken.

Bir acıydı restleştiğim
Sonra da ise dik başlı bir açıya dönen:
Ne kareydim ne üçgen
Varsa yoksa bir nokta
İzafi bir varlıktım belki de perçemlerimde
Gölgelere yenik düşen bir kelebek misali
İçimde uçuşan öbek öbek
Sıfatların nazarında
Denk düştüğüm hangi kimlikti sahi?

Sahici olduğum kadar
Seyyah yüreğim,
Sakınırken gözünü sevdiklerinden
Bir mevsimdim ben
Bir günde ne çok mevsime denk düşen
Uçuşan ruhumun etekleri
Gizlendiğime dair bir rivayetti belki
Yüreğin ikramı üç beş hece.

Yuhalandığım değil yoklamam alınırken
Ne öğrenci kimliğim ne de yetişkin kimliğimle
Şerh düştüğüm bir evrende
Soyut bir izlektim ben:
Saklandığım ve sızlandığım
Beni ise sahiplenen sadece O:
Aşkı kıstası ve radarı
İçimde bir rahle
Üstüne serildiğim
Sarıldığım bir gölge elbet
Kendimden uzak düştüğüm
Sırdaş bir ilke
Sevgiyle tanışıklığımsa ezelden
Ya, kendimle?

Sevgi iken arz-ı endam eden
Kaybolan zaman ne ki?
Kaybettiğimden de öte
İçimde saklı o mezar
Yaşamanın meali iken yazdığım her satır
Kat izi olsa da ruhumda acıların davetkâr
Sesi.
Sis içinde görebildiğimden de öte
Kimliğimle kabul gördüğüm bir hane
Elbet yalnızlığın duvarlarını kırmak adına
Kırmaksa tabularımı
İzin verdiği kadar kaderin
Elem yüklü bir minvalde çöreklenen
Sadece iç sesim
Duyurabilmek adına sığındığımsa hatırına kalemin…