Sen ki anaların atası tanrıçası
Itır kokulu teninde dokuz ay
Sancılarınla taşıdın sevdin hep
Yıldızlar altında bekledin sabahı
Güneşin doğuşu eşlik ederken
Doğurdun tek başına.

Kestin göbeğini tuzlayarak
Acı zehrinden tattırdın ozana ilk
Dünya nimetlerinden bir tat.

Kıskandı ay karardı bulutlar gürledi gök!
Yağmurlarıyla yıkandı bedenin
Otlandı yine ah!
Acıyla doldu yüreğim.

Hüzün biçti vakti akşamı
Gölgesi düştü ayrılığın gamzelerine
Kızıl ufuklar boğarken güneşi
Yansıdı aynalara
İnci elmaslı gözlerin.

Nasıl bir cezaydı ey Kibele ana?
Güzelliğine mi yansın hasretine mi?
Tanrı fermanımı yalnızlığım
Kutsamışsın!
Beşiğinde soğuk toprak
Hasret koymuşsun güneşe
Garip yazmışsın adını
Bu çilekeş ozanın.

Elimde kadeh İçiyorum mutluluğuna
Kalmasın dünyanın tek zerre zehri
Kıyamam ki sana ey tanrıça!
Dokuz ay sancılarla taşıdığın
Doğurduğun ozana...