Yüreğim paramparça olmuş kanadıkça kanıyor şimdilerde.
Un ufak olmuş hayaller yarıda kalan hayatlar var peşimde.
Nereye gitsem nereye kaçsam hep bir hüzün
Uzadıkça uzayan gün geçtikçe kanatan bir özlem
Sebepsizce dökülen durmak bilmeyen yaşlar var artık gözlerimde.

Kalanlardan, gitmek diye bir acı olduğunu öğrenen aklım
Aklımın artık hükmedemediği kalbim
Ruhsuz tek başına kalmış bir beden var artık üzerimde.
Tarifi mümkün olmayan bir acının ortasında
Ağıtlar yakılmış, büyük bir yas var şimdi içimde.
Lakin bir de sen diye bir gerçek var düşümde
Öylesine güzel öylesine muazzam öylesine kendine hayran bırakan.

Öylesine kötü bir düş içindeyim işte şimdilerde.
Leylaklar çiçek açmayı bırakmış kelebekler sürgün yemiş bugünlerde.
Ürkütülen kuşlar, denizi kıyısı olmayan şehirler
Maviliğini kaybetmiş bir gökyüzü var şimdi içimde.
Siyahın egemen olduğu bir gökkuşağı
Ümitsizliğin içinde hapsolan bir ülke
Zapt edilemeyen savaşseverler var artık önümde.
Dertleri, yaşlarından da büyük çocuklar büyüyor içimde.
Ürkek Ceylan yavruları gibi her biri, korktukça unutmuşlar sanki gülmeyi.
Radyolarda çalan eski, hüzünlü bir şarkı gibiyim işte şimdilerde
Dinledikçe acıtan acıttıkça kanatan kanattıkça iyileşmeyi unutan.
Lakin bir de sen diye bir derman var düşümde
Öylesine güzel öylesine muazzam öylesine yarama merhem olan.

(YUNUS KARTAL ANISINA)

Oktay KARTAL