Bin bir Gece Masalı 4 ŞEHRİYAR KONUŞUYOR


Şehriyar bendim. Bendim o kimsesiz ve yabancı
hükümdar kanatlı ve tavus tüylü
alnı demirden mermer
heybesinde altın kemer saklı
ince bir kılıçtım keskince iri yapılı korkunç
hayalimden ürktüm
ve kadında kadınlar konuşmuyordu
ben altından bir şapkaydım
başıma taçtım kraldım ve düştüm
kemerler yaptırdım taştan altından samur
kürktüm
dünyaydım belki dünyadan da bir düştüm
bir aguydu yuttum kendi gölgemi tuttum

ay parçası Şehrazat bir gündönümü
yarım kalmış düşlerden

Şehrazat bir yasemin rengi bir karanfil kokusu
menekşelerden bırakılmış bir anıt akşam
bir güz akşam güncesi ve geleneksel bir öğreti

Şehrazat gülüyor
en özge gülüşlere özlemli
sanki bin geceden beri
görülmemiş sevgililerin örneği
toplanmış saçları siyah kıvrımlı ve örülmüş
gönül iplerinden perçemli

—her şeyin tersinden anlaşılan
güpegündüz karşılanan insan
güpegündüz karşılanan şeytan
akşamla kararlaştırılan
ipekle şamdandan—
Şehrazat gülüyor pancurlar ardından
pencereler ardından
şuh kahkahalar yükseliyor
Şehrazat ölüm döşeğinde bir at
denli üzgün
jokey denli kimsesiz
gülüyordu gözleri ölürkenki gibi
ölümlü ipekten bir şal gibi giyinmiş
ve hiç çıkarmamaya and içmiş biri
Şehrazat ölümün ardına gizlenmiş sanki
Şehrazat bir veda ölümün busesi
Şehrazat bir kral gibi görkemli bir çocuk gibi
şen ve bahtiyar
Şehrazat ölümün nefesi kuş kafesi altın ve
canfes
Şehrazat Şehrazat gibi enfes


Ahmet Kemal


________________________________________