Üç günlük bir dünya.

Peki şuan kaçıncı günündeyiz? Ya son yani üçünce günündeysek...

Doğrusu ne olmalı o halde? Tek çözüm her günümüzü son günümüz, her nefesimizi ise son nefesimiz olarak görmek olsa gerek.

Bir kişi kalbinde ne taşıyorsa dünyaya bakınca da hep taşıdığı şeyi görürmüş. Dünyayı mahveden hem ömrün hem de de gönlün değerini bilmeyenlerdir. Uğruna kendimizi parçaladığımız servet, unvan ve diğer şeyler bizleri fark edemezler bile. Bizi fark edemeyen şeylere değer verip bizim sahibimiz olan Yüce Allah'a ram olmamak ne yaman çelişkidir.

Galiba en doğru tanımlama insanoğlunun zalim olması. Elleriyle başımızı okşarken diliyle zehir akıtan ya da tam tersini yapan insanlara zalim demek çok mu ileri bir sözdür?

Bir de kendini önemsememek olur mu? Hep değeri başkalarına vermek... Rabbimiz değer verip yaratmış bizi iken nasıl olur da insan kendine değer vermez olacak iş değil. Evet başkalarını mutlu edelim ancak bunu yaparken kendimizi hiçleştirmemeliyiz.

Değerli Üstadım şiir adeta su gibi aktı gitti. Şiirden nasıl etkilendiysem ben de yorumu kesmesini bilemedim bir türlü. Kusurumuz affola.

Tebrik ediyorum.

Bu şiirin hikayesini daha önce okumuştum hocam.
Gönül zenginliğine bir vurguydu bu hikaye ve çocuklar o saf temiz duygularıyla görünmeyeni görürler demek ki kadının o yüreğindeki güzelliği
okuyabilmiş ki bu kadar küçük bir rakkama aklınca satmış gitmiş.
Şiiriniz de buna sebep olan hikaye kadar güzeldi hocam.
Yürek sesinize ve duyarlılığınıza gönül dolusu tebrikler. Sonsuz saygılar...