Her canlının tadacağı ölüm. Yaşamın zıddı olsa da asla değildir zulüm. Sadece biter bu bölüm, başlar sonraki bölüm.

Ölüm, kaçınılmaz bir gerçektir aniden geliveren. Lezzetleri yok eden. Duyuları çalışmaz hale getiren. O gelince ne kadar normaldir gonca bir gülü görememen. Kokusunu içine çekip teneffüs edememen. Gülün dikenini hissedememen. Bir bülbül gibi şarkı söyleyememem. Çünkü bedenindir evirilen. Toprak olup kaybolup giden.

Ölünce hadi düşün, düşünebilirsen? Hadi zikret, zikredebilirsen. Hadi şükret, şükredebilirsen? Fonksiyonlar kaybolur gider tamamen. Ruh ayrılır bedenden. Ruhtur yoluna devam eden. Bir âlemden diğerine intikal eden. Ve açılır perdeler birden. O perdelerdi yaşarken hakikatin üzerini örten.

Ve ardından salt gerçek en çıplak haliyle görülür. İlginç olanı, görülenler bu dünyada yaşar iken örülür. Ölüyoruz her nefeste bir nefes. Beden sadece ruh için kafes. İdrak etseydik olurdu sonrası burasından da enfes.

Yaşam, aldatıcı bir meta. Unutuyoruz yaşarken nedense bu gerçeği adeta. Ölmek; beden için bozulmaktır, kefene koyulmaktır, mezara sokulmaktır, böceklere sunulmaktır, toprak tarafından yutulmaktır. Ruh içinse tam tersine dirilmektir. Geçici yaşamdan gerçek yaşama göçmektir. Sadece bir kez olur bu değişim. Başa ne zaman geleceği bilinmeyen sonsuzluğa erişim. Değerlendirmemiz gereken tek bir fırsatımız var. Bu fırsatı değerlendirmeye bağlı olarak cennete veya cehenneme ruhsatımız var.

Dünya hepimize bir gurbet. Böyle olması değildir garabet. Mezarımıza uğramadan rutubet, iyilikte yapılmalı rekabet. Hayır olmalı akıbet. Hakk emrine edilip icabet, gurbetten sıladaki hedefe ulaşmalı oklar tam isabet. Zira gerçek yaşamda çok korkunçtur musibet.

Sılada her şey tastamam çıkarılır önümüze. O halde yaşarken bakmalıyız önümüze. Yaşayanlardan çoktur ölenler. Çürüyen bedenlerin üzerinde otlar biter. İnsan nasıl dirilmeli? Muratlara erilmeli. İnsan orada olmalı, buradan çok daha diri. Çünkü cehennem narı eritir demiri. Kimse doymamış dünyaya yaş olsa da doksan. Ölüp de pişman olmayan var mıdır ey insan? En iyiler dahi gurbette daha iyi olamadıkları için bin pişman olur. Ameli kötü insanın organları orada kendine düşman olur.