Kasımdı,
Sonbaharın sonuydu.
Hastaydı yapraklar,
sararıp solup dökülüyorlardı.
Yaşadıklarından,
bezgindi yapraklar.
Ve dallar,
atıyordu yerlere ,
acımasızca bırakıyorlardı,
Sevgiyle tuttukları elleri.
Mutsuz bir evlilikten,
arta kalan gibiydi.
Yılgın, bezgin, bitkin...
Sonbahar!
Otlar kurumuştu,
acımasız bir rüzgara dayanamayıp,
Yerlere kadar eğilerek,
Saygılarını sunuyorlardı.
Canları cinleri çekilmişti,
dikenlerin...
Ama ısrarla tutuyorlardı köklerini,
toprakta...
Tüm çiçekler,
renk atmıştı mutsuzluktan,
bahara küsercesine,
yuttular renklerini.
İçlerine çektikler.
Kuşlar,
ağır ağır gidiyorlardı...
Bir matem havası vardı havada,
Cenaze arabasının,
ardından gider gibi...
Ve kuşlar,
Uzak ötelere,
kanat çırptılar bezginle....
Öfkeliydi rüzgar,
deli deli esiyordu.
Acıma yoktu,
bir sağa, bir sola
yön değiştiriyordu.
Ortalığı, hallaç pamuğu gibi
Atıyordu.
Ve göğü
kalın kara bulutlar
sarmalamıştı.
Ayrılmak istemiyorlardı,
birbirlerinden...
Ama rüzgar,
Olanca kıskançlığıyla,
ayırıyor, birleştiriyordu.
Tekrar ayırıyor, birleştiriyordu.
Sonbaharın sonuydu...
Beklediğim haber,
yine gelmedi.
Dört ay oldu...
Gün gün gözlerim kapıda.
Kulağım telefondaydı.
Sonbaharın sonuydu.
Benim de...