Kimseye güvenmedim, ama hiç darıltmadım
Kendime çizdim bir yol, doğrudan ayrılmadım
Yediğim kendi aşım, döktüğüm kanlı yaşım
Bilinciyle yaşadım, kimseye sarılmadım
 
Seneler çabukl geçti, durdum yolun sonunda
Derken kendimi buldum, yüce  aşkın koynunda
Nasıl oldu bilmedim, güneşin ışıkları
Daha da parlamıştı, onu gördüğüm anda
 
Yaşıyorken kendimce karşıma çıkıverdi
Sevgi dolu gönlüme aniden giriverdi
Belki de anlamıştı sevgiye hasret yürek
İnce bir sızı gibi içime çöküverdi 
 
Umduğumu bulmadım, galiba yanılmıştım
Yola çıktığımızda ben bunu anlamıştım
Bir hata olduğunu farkettiğim zamanda
Elden birşey gelmezdi, ben ona bağlanmıştım
 
Anladım ki güvenmek olmuyormuş bu yolda
Her söze inanmamak gerekirmiş aslında 
Elbet eden bulurmuş çektiren de görürmüş
Cezasız kalmaz birşey, ödenirmiş sonunda
 
Yine de kıyamam ben, Allah onu affetsin
Diliyorum ki ona, kötü gün göstermesin
Yıllar sonra da olsa, anılar arasında
Adımı hatırlarsa, hafifçe gülümsesin.

Güner Öztürk