UMUTLARIN TÜKENDİĞİ YERDE


Keşke tanımasaydım seni.
Çıkmasaydın karşıma.
Bakmasaydın şaşkın, şaşkın.
Yüreğim yerinden oynamazdı.
Derinlerde kanamazdı yaram.
Çeker giderdim bir elim cebimde,
ayrılık şarkıları söylerken.

Yakomozları usulca bırakırdım,
dalgaların arasına.
Ay bulutların arkasına gizlendiğinde.
Köşe başlarında beklemezdim yolunu.
Saklanmazdım kuytulara.
Başımı yastığa koyduğumda,
Kapatırdın gözlerimi.
Kirpiklerimin buluşması gibi.
Buluşurduk bilinmedik yerlerde.
Girerdin koluma,

Dünyayı sererdim ayaklarına,
papatyalardan taç yapardım başına,
prensesim olurdun.
Keşkelerden şiirler yazmazdım,
sayfalar dolusu.
Rüyalarımda bırakmazdım,
seni tek başına.

Kapatmazdım defterimi.
Kırmazdım kalemimi,
Yazmazdım kendi hükmümü,
bu aşk bitti diye
Öksüz kalmazdı yarınlara,
Sevda Çiçeği.
Bir daha açmamak üzere.
Yummazdım göz kapaklarımı.
Bir kerecik seni seviyorum deseydin.

(Umutların bittiği yerde,
Sevda Çiçekleri çabuk solarmış bir tanem)

10-12-2005-Cumartesi
Tuğrul Ahmet Pekel
____________________________________________

Yıllar sonra bu şiiri tekrar okurken gözlerimden
Yağmur misali dökülmezdi gözyaşlarım
Ah demezdim ah be Sevda çiçeğim.
Umutlar tükenmemeli can bedenden çıkmadıkça.

12.08.2014/ Salı
Tuğrul Ahmet Pekel