sen gidince,
hüznüm şu kadardı...
bir karış anca vardı,
katlasan cebine sığardı...
şimdi görsen,
tam iki mislim olmuş...
ayaklarımı kendine bağlamış,
ellerimi teslim almış...
duyduğum hüzün üzere,
bütün hayallerimden istifa ettim ben de...
mutluluk sende kaldı işte,
acı bende...
ileriye yönelik hiçbir yatırım yapmıyorum artık.
günübirlik hedefler belirliyorum kendime,
günaşırı umutlar en fazla...
birini sevmek gibi bir düşüncem de yok,
ileriki planlarım arasında...
yarına yetişsem iyi!
bu dizlerle,
bu hızla...
hüznün yan etkisi midir nedir,
aklımı da yeterince kullanamıyorum şimdi?
potlar kırıyorum,
çamlar deviriyorum...
cümleleri tek tek düşürüyorum,
Türkçe’yi savaş alanına çeviriyorum...
sigarayı da çoğalttım hem,
kendime ve çevreme ciddi zararlar veriyorum...
biliyor musun?
saçlarımı da dikeltmiyorum artık,
başımı öne eğmeye başladığımdan beri...
bir kalenderliktir gidiyor.
bir lokma bir hırka,
tam bir hüzün peygamberi...
keyif envanterimde birkaç kalem azalma var son olarak,
kemerime iki delik fazla açtım bir de...
mevsim kış,
yılın ilk karı yerde...
ya sen nasılsın,
orda da bugün çarşamba mı?..