Temel bir aylık evli , Fadime’ye doymadan.
Celp kâğıdını aldı mahalleli muhtardan.
Zor olsa da ayrılmak Fadime’den , atadan.
Koştu kutsal göreve , arkasına bakmadan.

Askerde saat durdu , dakikalar geçmiyor.
Fadime’nin hayali , gözlerinden gitmiyor.
Kafasında bir soru , beynini kemiriyor.
Fadime gümanlı mı , değil mi , bilemiyor.

Babaya mektup yazıp , hatır sordu sıradan.
Selâm faslı başladı , önce anne , baba dan.
İnek ile karabaş nasiplendi selâmdan.
Eşe selâm yazılmaz , söz etmedi Fato’dan.

Mektubunun sonuna bir mani yazacaktı.
Çaktırmadan soruyu onunla soracaktı.
Elbette bu soruya bir cevap alacaktı.
Öğrenince her şeyi , artık rahatlayacaktı.

Ey mektubum git de gel.
Hayır haber al da gel.
Bir idik , iki olduk.
Üç olduk mu? Bak ta gel.

Oğlunun bu sorusu babasına dokundu.
Şairlik dededen var , bir mani de o buldu.
Oğlu da bu maniyle cevabını bulurdu.
Mektubunun sonuna şu maniyi kondurdu.

Bu mektup güzel mektup.
Böyle mektup dayman yaz.
Tohumun çürük çıktı.
İzinde gel , tarla kaz.

Gümanlı=Hamile