demiştin ya sadece hep ben vardım
her an yanında
kimseye gönlünü bırakmamalıydın
ona buna avuç açmadan
bu sahneyi bir çiçekle süslemeliydin

sen bilmezsin ya
mis kokulu çiçekler gibidir çocuklar
koklayıp da dokunmaya hiç kıyamazsın
çocuksuz ev bir mahpushane gibidir
kediden bile medet umarsın

madem ki aşk dendi bu birlikteliğimize
aşk bir ağaç gibidir
muhkem kökleri ve o yemyeşil dallarıyla
kuşların başına üşüştüğü o meyvelerin de nerde
yoksa sen bir çam ağacı mı idin
kesilip de yıl başlarında podyumlarda
bir gelin gibi süslenen
işi bitince çöplere atılışta da kuruyan

dedin ya altın gibiyimdir ben
hani senin ons ’un nerede
yerle yeksan olmuşta külçen
senin haberin mi yok

dedin ya ben bir yıldız gibi pırıl pırılım diye
ve bir güneş gibi de ateşim var
peki o zaman neden ki sen
hep kutuplar gibi geldin bana
güneşin altı ay olup da altı ay olmadığı
senli önümü bile göremeyip de
donduğuma göre gerisini sen düşün

fark ettiysen hep içimi deldi olguların
oysa gönlüm isterdi ki
her an ruhumu tazelesin
bir kalıp ustasının çaktığı çivi gibi değil
bir toz fırçası gibi
gönlümü okşayışta da pirüpak temizlesin

senin anladığın gibi
hiç mi hiçte biraz dermanım yok
merhem desem olamazsın
üstelik sen gönül doktoru da değilsin

iklimine uydurdun ya sen beni
değiştim sanki
hep karanlık gecelerde yıldız gözlüyorum
sen ne vakit kayacaksın diye
bez maske gibisin nefes alamıyorum
kalbim çarpmıyor ki nasıl yürüyeyim

madem ki sadece altı ay güneşli yüzün
oda bitişte geldi gelecek güneşinin sonu
ha battı ha batacak gibi
bak çöküyor üstümüze zifiri karanlıklar

bari çökmeden salıverelim gönül bağlarımızı
önümüz çatallı bir yol zaten…


(08.01.2021) AZAP.. (Kadri Atmaca)