DÖNSEK Mİ?

Ne de güzeldir öz Türkçemiz
Dil kırmak mesela(şehirli gibi konuşmaya çalışmak)

Bulaşık bezine, sürgüç bezi demek
Vefat edenlerine, biz sakladık onu demek

Eğün(hol), köçün(köy meydanı)demek
İmece yardımlaşmanın diğer adı

Çerçiciler( incik boncuk),bohçacılar,kalaycılar, elekçiler
Köylerin delisi, velisi eksik olmazdı

Kapılar kilitsiz, sofralar davetsizdi
Nohut kavurması, mısır patlağı kış çerezi

Kısır kınalar( sanal, gibi kına) eğlenceleriydi
Tanırdı herkes birbirini

Ses tonundan bilirlerdi komşular birbirlerini
Hastayı halınca, deliyi yolunca idare ederlerdi

Matemler tutulurdu haftalarca
Yalnız bırakılmazdı acılı aileleri

El birliği, işbirliği, dil birliği vardı
Bir kilometreden tanırlardı birbirlerini

Ünlerlerdi( seslenmek) telefon mu vardı?
Dağlar arasında yankılanırdı isimler

Hazıra alıştı insanlık
Büyük kentlere gitti gençler

Ne yazık çoğu ne şehirli oldular ne köylü
Dillerini de kıramadılar iki üç nesil

Yazık oldu, pek çoğu kaderlerini değiştiremediler
Akıllarında, hayallerinde hep köylerine geri dönmek var

eminnur güler acar