ÖZLEM
Yusuf Yılmaz
Düne takılıp kalmadım.
Yarınlar benim hayalim oldu.
Kimsenin kalbini kırmamaya dikkat ettim.
Hayat zalim davransa da bana,
Umutlarından hiç vazgeçmedim.

En çokta şu ayakkabıyı icat edene kızıyorum!
Biz topraktan geldiysek,
Toprak bizi besliyor koruyorsa
Toprak bizim evimiz vatanımızsa
Niçin yalın ayak gezemiyoruz üzerinde?
Niçin yağmurlar saçlarımızı ıslatmıyor,
Güneş yakmıyor tenimizi
Bütün bunların olması için ceset mi olmamız gerek.
Hasta olduğumuz zaman
Yapmacık haplar alıyoruz.
Solukladığımız oksijen,
Pınarlarından içtiğimiz su,
İlaç olmaya yetmiyor mu?
Soğuk kadar sıcakta bizimdir.
Yanan can da bizim
Bu attığımız kahkahalarda.

Düzenli uyku da neymiş.
Uykum geldiği zaman uyurum.
Günlerce uyumadığım zamanlar bana insanlığı öğretir.
Merhameti olmayı, sevmeyi, sevilmeyi öğretir.
Medeniyeti kuran insanların hayatına bir bakın;
Ne acılar ne işkenceler çekmişlerdir.
Ömürleri kısa olmuştur bu yüzden.
Onlar gibi olamadığım için kendime kızıyorum.
Onlara çok şey borçluyuz.

Bir gün Tanrının gel buyruğuna uyacağız.
Ne tasa ne yasa dinleyeceğiz o zaman.
Yaşarken düşünseydin bütün bunları,
Kaldırıp atardın üzerindeki bütün kaygıları.

Selam olsun vefalı duygulu insanlara.
Bir meltem rüzgarı gibi estin.
Bazen mutluluk bazen neşe verdin.
Şu karların içinde sıcacık bir çay içmek geliyor içimden.
Sakin ve huzurlu bir yer.
Kalbimin içindesin.